Hongkong, Frankfurt, Amsterdam, Weert, thuis, 5 en 6 december 2013

Luchthaven Lantau, Passenger terminal 1, East hall, level 7, Hong Kong, 
05-12-2013, 21.53 uur. In  Nederland is het 5 (?) uur vroeger

Ingecheckt, paspoortcontrole gehad. Laatste HK $ omgewisseld voor € en nog een paar dollarcenten over om een reep chocolade met fruit en noten erin verwerkt te kunnen kopen. Geen geld meer over om nog iets meer te kunnen kopen. 
Tijd om wat te lezen in 'Tonio' (nog een kleine 100 blz). 
Bij in het inchecken werd ik geholpen door een meisje dat nog moet leren; ze werd bijgestaan door een doorgewinterd type dat haar aanwijzingen gaf hoe het paspoort te controleren in samenhang met de geboekte vlucht en te letten op de kilo's die aan vracht aangeboden mag worden (25 kg). Mijn bagage woog 27,3 kg. Of ik er wat uit wilde halen en in dat in mijn handbagage wilde stoppen? Een beschamende vertoning. Niet alleen ik, maar ook anderen maakten hun koffer een eindje verderop open, begonnen te schuiven, te verplaatsen, opnieuw te rangschikken. Je kon zien hoe anderen hun koffer ingeruimd hadden -en zij ook bij mij- wat er allemaal vervoerd werd, ook aangeschafte spullen die netjes in verkoopverpakking lagen opgetast en wat eigenlijk allemaal tot de intieme sfeer van de reiziger behoort. Bij terugkomst wees het analoge gewicht 23,7 kilo aan. Het meisje knikte tevreden. Ik kon door, kreeg mijn twee boardingpassen (ook al voor Frankfurt) en kon door naar de radarcontrole. Mijn half aangebroken flesje water verdween daar in de prullenbak. De man die het opmerkte, maakte een spijtige indruk toen hij het uit het zijvak van mijn rugzakje wegnam en het daarna in een hoge prullenbak liet verdwijnen. Even hadden we oogcontact. Weg water. In het vliegtuig zal nog wel wat te drinken te krijgen zijn. Een pilsje bijvoorbeeld.
Ik loop een etage lager naar gate 66, waar mijn vliegtuig zal vertrekken. Om 23.00 uur is het boardingtime.

Wachten tot boarden. Hier is, zoals op de hele luchthaven nog WiFi; heb dus nog verbinding. Het was eindeloos lopen, met roltrappen verschillende niveaus omlaag, een ritje met de bus en weer lopen en met de roltrap (raar woord als je niet om hoog gaat maar gewoon horizontaal voortbewogen wordt; en als je dan nog loopt lijkt het op snelwandelen) en weer een stuk lopen. Het is een grote zeer moderne luchthaven, uiterst verzorgd, goed schoon gehouden en voorzien van up to date communicatiemedia. Onderweg word je voortdurend verleid om toch wat te kopen, ook omdat het belastingvrij is. Wat dat betekent? Een paar % minder? Maar ik heb niets nodig, noch aan dranken of parfums, noch aan sieraden of dure horloges. Mijn klokje tikt nog en geeft nog zuiver de tijd aan. Als dit versleten is, komt er wel weer een nieuwe.
Er wordt omgeroepen dat we moeten boarden. 22.15 uur plaatselijke tijd.

6.40 uur Frankfurt
Het is een hele zit, meer dan 12 uur. Wat gegeten, geslapen onder een blauw dekentje en een wit klein kussentje in de rug en een opblaasbaar kussentje in de nek. Op de luchthaven moest de handbagage weer door radar. Nu ook mijn riem afdoen; andere keren hoefde dat niet. En omdat ik blijkbaar verdacht overkwam,  controleerde de douane ook nog mijn drie stuks handbagage. Niets gevonden natuurlijk, ofschoon ik hoorde dat het heel gemakkelijk moet zijn om drugs voor eigen gebruik mee te smokkelen. Iemand vertelde dat hij regelmatig wat meenam als  hij vanuit New York naar Europa vloog, gewoon voor eige gebruik. En de prijzen zijn daar ook lager dan in veel hoofdsteden van Europa.

Nu zit ik in een aanzienlijk kleiner toestel en ook niet alle plaatsen zijn bezet. Vanuit HK was dat wel anders. Zat toen echt in de staart van het vliegtuig, op de derde rij van achteren met naast mij veel ruimte omdat daar geen plaats was voor nog een extra stoel. Kon naar buiten kijken -niemand die het uitzicht verhinderde-, maar als het nacht is, zie je weinig; alleen heel even in het begin zag je nog iets van Hong Kong. Het vliegtuig had twee etages. (Even navragen wat voor type het was.)
Vanochtend nog een ontbijt gehad. Of we op deze korte vlucht ook iets krijgen?
John ge-smst met de vraag of hij in is voor een kopje koffie vanochtend. Ik heb tijd want, Cor kan me pas om 13.30 uur afhalen van het station (toch een studiedag van school)
Dadelijk de laatste bladzijden van 'Tonio'lezen. Dan is het meesterlijke requiem voor zijn zoon uitgeschreven. 
Nu wordt in het vliegtuig info gegeven over de zuurstofmaskers, mochten die nodig zijn en over andere aanwijzingen, zoals handbagage opbergen, gebruik van het zwemvest en de nooduitgangen en de het gebruik van veiligheidsgordels en wanneer die aan en af mogen. En het tafeltje moet ingeklapt zijn. We gaan de lucht in, met vertraging vanwege het slechte stormachtige weer op Schiphol. 

Scheelt maar 5 uur met Hong Kong ,zie ik nu

Weert, 11.57 uur plaatselijke tijd
Zie in de eerste Nederlandse krant die ik onder ogen krijg, dat Mandela, 95 jaar, overleden is. Was te verwachten, want maanden terug hing zijn leven al aan een zijden draadje. Nu start het leven hier weer. John komt vanavond, want ook hij heeft overdag een studiedag. Onderwijsmensen organiseren  een studiedag als de kinderen vrij zijn. Dat was vroeger toch anders. Ik had op Sinterklaas ook gewoon vrij, net als de kinderen.  Nu is het presteren, productie maken, plannen maken en  bijstellen en evalueren. Steeds iets nieuws. De school is een fabriek geworden, niet meer een oord waar in alle rust geleerd, nagedacht, geëxperimenteerd en het leven in zijn voorlopigheid geleefd kan worden. Lees er anders het inspirerende boek  van De Wachter maar op na!
De trein arriveerde met een vertraging van 25 minuten in Weert (stroomstoring bij Amsterdam en die vertraging werd op het traject niet meer ingelopen).

Straks thuis de bagage meteen uitpakken en de vuile was meteen de wasmachine in. Ook mezelf wassen en scheren. Ben sinds ik van het hotel gisteren vertrok nu 24 uur onderweg. Voel me niet erg fris meer. En van die 24 uur zat ik het grootste deel in een vliegtuigstoel, ook niet het hoogste comfort bij uitstek, zeker als er ook nog passagiers naast je zitten, want dan is het lastig om even de benen te strekken in het gangpad. En slapen gaat dan wel, maar mijn eigen bed ligt toch beter, zoals het klokje thuis tikt... In een vliegtuig is toch behelpen. Dat geldt ook voor het eten, want het uitklapbaar tafeltje is toch maar een klein tafeltje om aan te eten. Maar het gaat en ook het vliegtuig-eten is best ok. 
In het vliegtuig vanuit Frankfurt werd nog een ontbijt verzorgd, verpakt in een stoffen  zakje met kerstmotieven. Een stevige donkerbruine volkoren boterham met een dik plak kaas, smaakte prima. Kopje koffie erbij en als extraatje nog een mandarijntje (groter dan de mini's in HK, maar ook meer dan de helft kleiner dan die ik op de markt kocht of bij de lift naar de hotelkamer) en een chocolade kerstman. Dan kom  je wel in een kerststemming.
En de temperatuur heeft ook al iets met Kerstmis. Het is koud. Meteen koude handen en mijn hoofd werd ook meteen blootgesteld aan natte sneeuw en een snerpende koude wind. Het is wennen. Vierentwintig uur terug maakte ik nog 27 graden mee en nu is het hier in Weert niet meer dan een paar graden boven nul en nat.
Het wordt wennen om in het ritme van hier in Nederland weer te leven en te werken. Maar dat is eigenlijk altijd zo als je even een ander manier van leven hebt meegemaakt. Het zal wel gaan lukken. 

12.50 Cafe De Staasie, tegenover het NS-station van Weert  

17.30 uur
Thuis, gedoucht, warme winterkleren aangetrokken, de verwarming wat hoger gezet, uitgepakt, wasmachine volgeladen en nu nog alles ordenen.

Groet,

Maart