Guangzhou China

Guangzou, maandag 4 november 2013

Het is nu plaatselijke tijd 20.06. Ik wacht nu in de boardinggate van Guangzhou om door te kunnen vliegen naar mijn eindbestemming Hanoi. Daar hoop ik om 23.15 te arriveren. De reis is toch vermoeiend, ook omdat je eigenlijk nog in twee tijdsvelden verkeert. Aan de ene kant voel ik me nog in west Europa, terwijl ik weet dat het hier avond is en ook donker. 
De temperatuur is aangenaam warm, niet zo broeierig als in Hong Kong. Alleen met een poloshirt aan is meer dan genoeg. Zal straks als ikin het hotel ben wel  me eerst douchen en mijn tanden poetsen. Dan was ik de westerse mens af dompel me onder in de sferen van de orient, ofschoon ik nu nog niet weet wat dat gaat betekenen. Ook al zie ik vooral aziatische mensen, met ook nog regelmatig westerse mensen, het is zal toch anders zijn dan gewoon in een stad. Een luchthaven is een meltingpot. Zag zelfs een jood met keppeltje en al, die samen met zijn vrouw naar deze stad vloog.

Gisteren in Amsterdam kwam ik naast een jongetje van een jaar of 10 te zitten. Hij vloog helemaal alleen. Ik merkte hem al op toen                                          land. Erg spraakzaam was hij niet. Hij speelde vooral spelletjes op zijn Iphone vanaf het moment dat dat nog kon of weer kon. Eenmaal in de lucht en op het moment dat je je gordels los mocht knopen, schakelde hij meteen het spelletje weer aan. Later las hij ook nog enkele Suske en Wiskes. Het bleek dat hij een week vakantie gehad en dat hij die blijkbaar in Nederland doorgebracht had. Bij zijn vader, omdat die hem afleverde bij de gate voor München?  Ik weet het niet. Wel was duidelijk dat hij naar München vloog, waar zijn moeder woont en waar hij op een Engelstalige internationale school zit, Zijn moeder is een Duitse. Hij spreekt dus  nu al drie talen.Toen het vliegtuig geland was in München, belde hij met een ander mobieltje zijn moeder. Die kwam hem op de luchthaven afhalen. Vandaag moest hij weer op school zijn om 9.15 uur. 
Ik had best wel wat met hem willen praten. Jammer, maar toegankelijk was hij niet. Bang voor vreemde mannen, of duidelijk geinstrueerd zich niet met anderen in te laten?

Zou ik dat op die leeftijd ook gekund /gedurfd hebben?
Toen ik 15 was reisde ik met de trein alleen van Braunschweig naar Weert. Destijds toch ook een hele onderneming. In Keulen moest ik overstappen, maar had alle tijd om de dom nog te bekijken. Van mijn opa had ik eerder een miniatuur-dom gekregen. Nu kon ik de dom met eigen ogen zien; zien wat ook mijn opa eerder zag.   De dom was indrukwekkend, zo totaal anders dan de kerk in mijn dorp. Dat lukte me in mijn eentje toch maar. Ook het koffer opgeslagen in een bagagekluis. Toen ik de nieuwe trein weer in moest bleek dat er veel getinte mensen in kwamen zitten. Pas op het allerlaatste moment besefte ik dat het de internationale trein naar Istanbul was. Nog net op tijd kunnen uitstappen en de trein richting Venlo kunnen nemen..Daar weer overstappen naar Roermond en dan nog een keer naar Weert toe. Er waren geen mobiele telefoons, radio's. Communicatie bestond uit een prentbriefkaart, verstuurd vanaf het vakantie adres bij Lothar en op het treinstation zelf kon je bellen in een telefooncel. In Weert belde ik dat mijn ouders mij konden komen ophalen.
Nu tik ik een berichtje op de luchthaven. Zo anders als destijds.
    
Het is nog oefenen met mijn toetsenbordje. Ik heb nog niet de juiste taal geinstalleerd, Daardoor komen er ineens andere letters en tekens zoals een - voor een ?, dan die ik eigenlijk bedoelde. Hoop dat probleem de komende dagen te verhelpen. 
Hier in de boardingroom heb ik ook geen contact met internet. Het lukt me niet om dit bericht te plaatsen op mijn reisblog. En met foto's moet ik helemaal nog gaan oefenen. Eigenlijk had dat thuis moeten gebeuren, maar daar ontbrak de tijd voor, en bovendien was/is mijn toestel nog in Israel.

Zo is reizen toch altijd weer nieuwe dingen ontdekken en leren. 

Het heeft even geduurd voordat ik deze tekst hier naar toe kon kopieren. Uiteindelijk gelukt. Het is nu 7.15 uur in de ochtend in Hanoi. kon niet meer slapen entoenmaar begonnen met experimenteren met de tekst van gisteren.