zaterdag 9 november VINH VOOR EEN NACHT

zaterdag 9 november  

Van 9.00 tot 17.00 uur in de trein gezeten. Gereserveerde plaats natuurlijk. Wel een lange ruk. Onderweg werd eten  geserveerd, dat ik aan mij voorbij liet gaan. Ik kocht  voordat ik de trein  instapte een baguette (ja die hebben ze hier zoals in Frankrijk) met een worstje en komkommer voor onderweg. Tijdens deze lange reis begonnen in 'Matterhorn' van Karl Marlantes; een dikke turf (756 blz.) over de Vietnamoorlog, vanuit Amerikaans perspectief. 

Ik zit nu in de stad Vinh die grotendeels verwoest is door Amerikaanse bombardementen. De stad lag eigenlijk geheel in puin. Met behulp van de toenmalige DDR is de stad weer opgebouwd. Duidelijk is te zien dat Oost-Duitse communistische architecten aan de wieg stonden van de wederopbouw. Brede straten, zoals je die ook in Oost Berlijn ziet en blokkendozen van flats en de hotels met een immens grote lobby en restaurantzalen waar makkelijk  500 mensen kunnen eten. Maar gezellig is het er niet.
Veel is hier niet te zien. Nadat een taxi me uitgezet had bij het hotel en ik ingecheckt had, ben ik even de stad ingelopen; het werd al donker. Ik liep richting station, waar ik morgen weer moet zijn als ik de trein om 12.00 uur naar Hue neem (ook weer zeven tot acht uur treinen en dus lezen in mijn oorlogsboek; oorlog is niet mijn favoriete genre. 
Liep een kruidenierswinkeltje binnen en zag er veel melkpoeder liggen. Snap nu waarom Nederland bekend staat. 'Melk, technologie, land onder de zee, bloemen', zei gisteren de gids toen we naar Halong Bay reden. Zoveel blikken melkpoeder voor baby's kinderen en anderen. Ik snap het. (Waren/zijn de Chinezen ook niet dol op onze poeder, want heel wat in Nederland woonachtige Chinezen sturen/stuurden toch melkpoeder naar hun familie in het verre China?) 
Vanavond gegeten in het restaurant van het hotel. En grote groep was er al en een andere groep moest nog komen, want de tafels waren mooi gedekt en het eten dat niet warm hoefde, stond er grotendeels al op. Wat eet je dan? De menukaart die gelukkig in het Engels vertaald was, bood nog weinig aanknopingspunten. De bediening kon me al helemaal geen wegwijs maken, want ze spraken geen woord Engels. Bij de buren zag ik een soort kroketjes op tafel liggen. Misschien zouden die wel smaken. Verder nam ik nog noodles met groenten en rundvlees en een pilsje erbij. Het bier was, zoals vaak andere keren, op kamertemperatuur. Men wilde er dan wel ijs in doen, maar dat ijs vetrouw ik niet, want van welk water gemaakt? Het was een luidruchtig gezelschap dat steeds wilden toasten; piepklein miniglaasje telkens  gevuld met iets van drank. En als je maar genoeg van die heel kleine glaasje drinkt. Het gezelschap van een veertig personen kwam na mij en was al bijna klaar met eten toen ik ging. Ik vond het er te druk, te onrustig om er wat te schrijven of te  lezen. Dan liever naar mijn kamer. Daar kan ik ook Chinese thee zetten, want  een waterkoker, thee en grote koppen zijn aanwezig. En terwijl ik dit schrijf met muziek van Mazy Star uit mijn Ipad wordt het een rustige avond.

Dadelijk toch opzoeken waar orkaan Haiyan hier aan land komt. Moet ik maatregelen nemen? Ik werd door verschillenden uit Nederland gewaarschuwd, terwijl ik hier van niets weet en er niemand over hoorde. Het nieuws ontgaat me. Ik leef nu in een andere kalender, in een andere tijdsorde. Morgen zal de super typhoon aan land komen. Dan zit ik of in de trein of al in mijn voor twee dagen gereserveerde Googlehotel in Hue. 
Zie dat die Hue ook aan zal doen....